Eitje leggen, sterven
Door: John Stuurman
Blijf op de hoogte en volg John
18 Juli 2013 | Canada, Whitehorse
Eitje leggen en sterven
Whitehorse, 17 juli 2013 - Via de "the Highway on top of the World" reden we eergisteren langzaam en stoffig de lange rit naar Dawson City, uit de tijd van de goudkoorts in Klondike. Zodra je het stadje binnenrijdt begint de western in 1898. Het destijds 40.000 inwoners tellende stadje werd bevolkt door goedzoekers, claimverkopers, handelaren, gokkers, slimme meiden en een begrafenisondernemer. Na het einde van de goldrush verviel het dorp. De 1900 inwoners van nu houden het verleden in ere in een soort openluchtmuseum en daar komen toeristen op af. We bezoeken een rivierboot, het theater zoals het in 1899 werd gebouwd en in dat theater een "who is the best man in Klondike contest". De beste wint. Vroeger bedroeg de toegang tot het theater 50 cent, daar kreeg men een sigaar en een drankje bij. Er werd geroddeld, veel gedronken, gegokt en na de voorstelling gedanst met de meiden. Die vroegen 1 dollar voor een dansje en menigeen had bij sluitingstijd om 5 uur meer dan honderd dollar tussen de borsten verstopt. Een hele dag uitgetrokken voor deze geweldige plek aan de snelstromende brede Yukon. Fun hoor.
De rit naar Whitehorse gaat door een heel stil gebied. Waar is iedereen? We volgen de Yukon, de op twee na langste rivier van de Noord-Amerika. Whitehorse was ooit de vindplaats van veel zilver. Het zilvererts werd met radarboten nar Dawson gebracht. Een flinke gevaarlijke tocht. De passage van Five Fingers is een beruchte in de altijd snelstromende rivier.
We bezochten net de Klondike, een sternwheeler met een groot raderrad achterop. Honderden tochten maakte zij in 50 jaar. Met de komst van de highway in de vijftiger jaren nam de vrachtwagen het werk over.
Een stuwdam in de Yukon wekt energie op. De vissen worden zorgvuldig over een vistrap om de draaiende turbines en het vallende water geleid. Geweldig. Stel je eens: voor je zwemt ongeveer 3200 km zonder onderweg te eten, neemt allerlei hindernissen, zoals stroomversnellingen en deze visladder om je eitje te leggen en te sterven. Ook forellen en andere vissen weten de weg via de trap te vinden.
Morgen: bisons, beren en ander loslopend goed. Nog steeds Canada.
Whitehorse, 17 juli 2013 - Via de "the Highway on top of the World" reden we eergisteren langzaam en stoffig de lange rit naar Dawson City, uit de tijd van de goudkoorts in Klondike. Zodra je het stadje binnenrijdt begint de western in 1898. Het destijds 40.000 inwoners tellende stadje werd bevolkt door goedzoekers, claimverkopers, handelaren, gokkers, slimme meiden en een begrafenisondernemer. Na het einde van de goldrush verviel het dorp. De 1900 inwoners van nu houden het verleden in ere in een soort openluchtmuseum en daar komen toeristen op af. We bezoeken een rivierboot, het theater zoals het in 1899 werd gebouwd en in dat theater een "who is the best man in Klondike contest". De beste wint. Vroeger bedroeg de toegang tot het theater 50 cent, daar kreeg men een sigaar en een drankje bij. Er werd geroddeld, veel gedronken, gegokt en na de voorstelling gedanst met de meiden. Die vroegen 1 dollar voor een dansje en menigeen had bij sluitingstijd om 5 uur meer dan honderd dollar tussen de borsten verstopt. Een hele dag uitgetrokken voor deze geweldige plek aan de snelstromende brede Yukon. Fun hoor.
De rit naar Whitehorse gaat door een heel stil gebied. Waar is iedereen? We volgen de Yukon, de op twee na langste rivier van de Noord-Amerika. Whitehorse was ooit de vindplaats van veel zilver. Het zilvererts werd met radarboten nar Dawson gebracht. Een flinke gevaarlijke tocht. De passage van Five Fingers is een beruchte in de altijd snelstromende rivier.
We bezochten net de Klondike, een sternwheeler met een groot raderrad achterop. Honderden tochten maakte zij in 50 jaar. Met de komst van de highway in de vijftiger jaren nam de vrachtwagen het werk over.
Een stuwdam in de Yukon wekt energie op. De vissen worden zorgvuldig over een vistrap om de draaiende turbines en het vallende water geleid. Geweldig. Stel je eens: voor je zwemt ongeveer 3200 km zonder onderweg te eten, neemt allerlei hindernissen, zoals stroomversnellingen en deze visladder om je eitje te leggen en te sterven. Ook forellen en andere vissen weten de weg via de trap te vinden.
Morgen: bisons, beren en ander loslopend goed. Nog steeds Canada.
-
18 Juli 2013 - 09:35
Jan Uit Den Boogaard.:
Wat een boeiende en interessante reis beleven jullie, fantastisch geniet er van en laat je niet afleiden door gedoe rond ODWH.
groet,
Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
