Ho,ho, ho, via Tok en Chicken naar Canada

Dawson, 14 juli 2013 - Gisteren van Fairbanks naar Tok gereden in het oosten van Alaska. Of je wilt of niet, je komt dan langs The North Pole en ho, ho, ho, je weet het, daar woont Santa met zijn rendieren. Blixen kijkt ons amper aan en Rudolf heeft helemaal geen rode neus. Santa verdient zijn centjes met een winkel waar je het hele jaar werkelijk alles wat met kerst te maken heeft kan kopen. Santa was er zelf niet, het is ook hier wel erg warm met dat dikke pak aan. Kunnen we even in de stoel van hem plaatsnemen.

Tok lijkt een plaatsje uit een thriller. Het ligt op een kruispunt voor reizigers naar Canada, je kan er niet omheen. Tok, een domme naam, stelt als dorp niks voor, geen attracties maar wel een overnachting in het enige motel, eten in het enige restaurant en inkopen doen bij de enige groceryshop. We tanken bij een van de twee (!) tankstations, waar we iets meer dan € 0,75 betalen voor een liter.
De rit vanuit Fairbanks ging over de langste rechte weg die we ooit hebben meegemaakt, zeker een kilometer of 75 zonder enige bocht. Afleiding vormt een bosbrand die al dagen bestreden wordt door een heli en veel brandweer. Enorme oppervlakten zijn al verschroeid. In een heel groot gebied van tientallen vierkante kilometers zien we verbrande wouden van eerdere branden.
"How do you like your eggs in the morning...I like mine with a...." ( vul maar aan) Na het ontbijt in FastEddyRestaurant rijden we richting Canada.
Zeker niet de verste rit, maar het kost behoorlijk wat tijd om via de onverharde weg de 300 kilometer te slechten. Terwijl de grijze auto verandert in een volstrekt bruine stofbak rijden we van Tok naar Chicken. Hoe verzinnen ze het. Chicken is een gehucht, dat slim gebruik maakt van de naam, een plaatsje vol slappe humor zoals Chicken Poop dat de openbare toiletten aankondigt. Tja men kon het bij het ontstaan in de tijd van de goudzoekers al niet eens worden over de naam en toen werd het maar gewoon Chicken.
Bij Boundary steken we hoog op een berg de Canadese grens over. De customambtenaar wil eerst dat we de versnelling in P zetten en wenst ons daarna een goede reis. Meteen wel een uur later, dat missen we dan weer wel.
Eenmaal in Yukon wordt de weg wat beter. Nadat we met de gratis veerpont de brede snelstromende Yukon zijn overgestoken rijden we met een gangetje alsof we te paard zitten Dawson City binnen. Heel bijzonder, maar daarover morgen meer.

Morgen: goud zoeken