De langste man ter wereld

Soms eerst een beetje info. 

De koe

Onlosmakelijk verbonden aan het straatbeeld in India. Op een paar grote steden zoals Delhi na zijn de koeien en stieren (voor het gemak verder koeien) overal welkom. De meeste lopen los en vrij rond. Overal. Straten, wegen, snelwegen, parken, middenbermen etc. Ze lopen er niet alleen. Liggende koeien midden op wegen zijn geen uitzondering. Op de snelweg rijdt men er soms hard langs. Het doet ze niets meer. Er zijn ook boeren die koeien en buffels houden.De koeien leven van alles wat ze op hun weg vinden. Ze struinen vuilnishopen af.(er zijn er steeds minder sinds het wat schoner wordt hier) Kijk niet vreemd op als de koe begint aan de doos waar je nieuwe tv in zat. Magen van overleden koeien zitten vol met plastic en onverteerbaar afval. De stieren hebben een functie; er zijn veel jonge runderen bij.

Waarom nou die koe? Iedereen weet dat koeien tot de heiligste dieren van India behoren. Volgens een oude legende was de koe Surabhi, moeder van alle koeien, een van de schatten die uit de kosmische oceaan werden gekarnd. Jawel.

Haar pangavya of 'vijf producten' - melk, yoghurt, boter, mest en urine - bezaten een zeer zuiverend vermogen. Vrouwen vangen soms de urine van het dier op om het te drinken als medicijn. De mest wordt opgevangen om te dienen als brandstof. De god Shiva werd op de rug van een koe over grote afstanden vervoerd. En dat betekent een ereplaatss in of voor of naast veel tempels. Er zijn nog vier andere heilige dieren. Google maar eens. Wij hervatten onze reis.

Tot onder zijn oksels

2019 23 nov.

Binnen enkele ogenblikken zijn we de kleine stad Maheshwar uit. Het is nog rustig op de weg op deze zaterdagmorgen. Tijdens de lange rit die volgt, passeren we de grens en rijden deelstaat Gujarat in. De grens stelt niks voor. Wel twee onderuit gezakte ambtenaren onder een boom die de belasting innen(foto). Rajesh laat de zaak online betalen. De beambten hoeven niet eens in beweging te komen.

Na dik 5 uur karren over redelijke wegen doemt het in 2018 door premier Modi onthulde standbeeld op. Niet te missen dat ding van 240 meter hoog. The Statue of Unity bij de Sardar Sarovar stuwdam is een beeltenis van Sardar Patel, staatsman tijdens de onafhanklijk wording van India in 1948. Het standbeeld zelf is 182 meter. Roltrappen en razend snelle liften doen hun werk. Met onze express-ticket mogen we om de wachtrijen heen meteen de lift in en suizen ongeveer tot onder zijn oksels. Gelukkig sluiten de deuren zich snel achter ons. Je voelt je toch wat opgelaten. Boven, aan de binnenkant van het standbeeld, zien we een knoop van zijn jas van wel een meter doorsnee. Het uitzicht is mooi. De constructie van het standbeeld bestaat uit staal, dat in het hele land is ingezameld. Het beeldhouwwerk is van beton en de buitenkant is met brons bekleed. De eerste groene kleuren worden zichtbaar. Het is een enorm bouwwerk waarvoor in de politiek natuurlijk best ook bezwaar werd aangetekend. Kunnen we die 400 miljoen dollar niet beter gebruiken?

Mogelijk wel, maar wij hadden wel een prachtige middag.

Het is donker als we Vadodara binnenrijden. Het pension ligt in een oude wijk met smalle straten. De bedden zijn hard!

Linksom, waarom?

2019 24 nov.

Champaner en Pavagadh zijn onze reisdoelen vandaag. Het laatste zullen we nooit bereiken. Champaner is een complex van moskeeën uit begin van ja alweer 1500. In Europa eindigen de Middeleeuwen en dan beginnen vele veranderingen. Opvallend dat het ook hier het geval was. We maken ons een voorstelling van zoals het was. Mooi om te mogen zien. Pavadagh, de hindoetempel, die met een snelweg, kabelbaan en voetpad te bereikt kan worden, zien we nooit. Onze gedreven chauffeur kan veel, maar op deze zondag lijkt het of heel India de tocht naar de bergtop wil maken. Als we, midden op de helling, in de file aansluiten zucht Rajesh. Hij schat dat het vijf uur gaat duren voor we er zijn. De wachttijd bij de kabelbaan is niet anders enne lopen met 30 graden? We draaien om en bezoeken het werkelijk prachtige paleis van de Maharadja van Gutjarat. 

En dan daar ook weer die Indiase regels. Wie bedenkt ze? Fotograferen binnen mag niet. Waarom? Geen antwoord. De buitenkant van het paleis mag alleen met de mobiel worden gefotografeerd. Waarom? Deze dingen maken vaak betere foto's dan een pocketcamera, dus hoezo? Er klinkt een schril fluitje als Adri rechtsom een plantsoen wil passeren. Linksom, waarom?

Met een riksja laten we ons bij een Italiaans restaurant afzetten. Een keer Europees eten is een variatie toch? Het restaurant van onze keuze vindt de riksja niet. Vragen, zuchten, er niet uit komen. Tot wij zelf een bord zien van een andere Italiaan die gevestigd blijkt te zijn in een duur hotel. Lekker ordinair een pizza, cola en ja hoor 0.0 % Budweiser. De creditcard getrokken voor de rekening, omgerekend 20 euro is voor hier enorm, net zoals de pizza's en de koffie.

Toeterdoethetnie

2019 25 nov.

Wat langer slapen een keer. De wintermarkt van Vadodara, dicht bij ons bed and breakfast adres, blijkt een enorme berg goedkope rommel te zijn. We zijn er snel weg. De riksja die ons mag vervoeren heeft kuren. De oudere chauffeur trekt verwoed aan de starthandel. Het is warm. Het ding verrekt het te starten. Na uitgestapt te zijn, heeft het verwoed trekken aan de starter effect. Onderweg valt de motor nog een paar keer weg. Maar erger... detoeterdoetetnie !! 

Hij probeert met handgebaren en schreeuwen zijn plaats in het verkeer op te eisen. Ook deze riksjarijder heeft grote moeite met het adres. Net als gisteravond al komt iedereen zich ermee bemoeien. 

We hebben met onze chauffeur afgesproken dat we aan het begin van de middag bij een McDonalds bij hem instappen. Na wat gedoe vinden we inderdaad de Mac drie hoog achter in een winkelcentrum. Frites, cola en kipnuggets zijn de enige overeenkomsten met een Nederlandse Mac. De Macs zelf zijn veggie of heel spicy veggie. De term fastfood is nog niet in het Hindi vertaald. Het duurt dus even.

In de middag bezoeken we de oude stad, de moslim wijk en een prachtige hindoetempel waar net een voedseloffer wordt gebracht.

Recycling 

2019 26 nov.

Nog verder westwaarts rijden we langs de kust. Grote verschillen van eb en vloed probeert men hier onder controle te krijgen door verhoogde wegen en bruggen. In onze bestemming, Bjavnagar, aangekomen, zien we in werkelijkheid wat Rajesh ons vertelde. Een enorme recyling markt verspreid over een groot gebied. Alles wat maar enigszins opnieuw gebruikt kan worden, wordt verzameld, geruild, gekocht, verkocht. Het lijkt prachtig, maar het is een enorme bende bij die kleine bedrijfjes. Bij de inzamelaar van lege olieblikken lekken de restanten de grond in. Het is hier aan de rand van de stad een enorme zooi.

Ons hotel is dit keer een voormalig maharadja paleis. Nu met zwembad, fitness, tennisbaan en koeienstal. Zalen van kamers, 5 meter hoog, een badzaal. Het land van tegenstellingen gaat overal op. Gisteren B&B met loeihard bed. Vandaag meters maken in een paleis. Het is zo zwaaaarr.

Wat een bende

2019 27 nov.

Vandaag beetje rustdag. Voordat we aan de vrije middag toekomen bezoeken we de oude stad van Bhavnagar. Nou oud zeker en verrassend ook. Natuurlijk een tempel langs, maar wel verrassend dat het oude station dat Rajesh ons beloofde was verdwenen. Een nieuw gebouw. Alleen aan de perronkant staat de muur van het originele gebouw er nog.

Door de winkelstraten lopend lijken we wel een koninklijk echtpaar. Het rijk van de Maharadja is in de 50-er jaren afgeschaft, maar we wonen nu in zijn paleis en wuiven vriendelijk naar de belangstellenden langs de route.

Op ons verzoek nog eens even naar zeg maar het bijzondere tweedehandsje. Een hele wijk met rommel. "Wat een bende", laten we ons ontvallen. Oud, stoffig, rommelig en ogenschijnlijk grofvuil, maar... onze chauffeur wordt toch wel enthousiast. "Er wordt hier veel geld omgezet hoor". Hij voelt er wel voor om over een paar jaar veel van de huishoudelijke gebruiksvoorwerpen op te kopen hier en het voor het tienvoudige aanbieden in zijn woonplaats Jaipur in Rahjastan.

Morgen...klimmen en dan leeuwen jagen!!!