Slumdog Millionaire

Stipt op tijd

2019 7 dec.

Stipt 13.00 uur rijdt de dubbeldekker van de Indiase spoorwegen Mumbai Central Nord binnen. De 24 miljoen inwoners van de stad krijgen er even 2 bij. Dat de trein stipt op tijd is, komt in India minder voor dan men wil.

We vertrokken ook stipt om 6 uur uit Ahmedabad. Rajesh bracht ons tot aan onze zitplaatsen in de trein.

Gisteravond samen met hem een afscheidsdiner en de reviews ingeleverd over hem en het bedrijf waar hij voor werkt. Natuurlijk zat ook zijn fooi voor de afgelopen 30 dagen in het cadeautasje.

"Are you Johnny Hendrik?" zegt een snel pratende jongeman tegen mij zodra we een stukje over het aankomstperron hebben gelopen. Hij ratelt achter elkaar door wat we gaan beleven, regelt de auto voor de uitgang en praat de oren van ons hoofd als de auto door het verkeer slentert. Druk. Maar heel anders dan we gewend zijn geworden. Vooral beschadigde auto's, taxi's; weinig motoren en geen riksja's/tuktuks.

Het personeel van het Fariyahotel knipt en buigt als we via het namaak detectiepoortje de luxe koude lobby inlopen. Mumbai wemelt van de veiligheidscontroles. Het is de stad waar in 2008 de terroristisch aanslag op het Taj Mahalhotel plaatsvond. Ironie: we waren toen ook in India en strandden hierdoor in Goa omdat Mumbai van de buitenwereld werd afgesloten.

Tijdens de vrije middag lopen we, in een veel warmer klimaat dan we tot nu toe hebben gehad, langs de boulevard en het eerder genoemde sjieke Taj Mahal hotel naar de Gateway of India. Elke Indiër wil er wel een keer geweest zijn. De sombere triomfboog staat symbool voor zowel de onafhankelijkheid als voor de afgesloten koloniale tijd van de Britten. In dit zeeklimaat koelt het maar weinig af.

Elefanta

2019 8 dec.

Op deze zondagmorgen vaart een boot ons in een uur naar Elephant Island in de baai van de stad. Het eiland kreeg zijn naam omdat er een zeer oude gebeeldhouwde olifant heeft gestaan. De olifant is ooit ontvoerd en staat nu ergens in een stoffig museum. Er zijn wel veel brutale apen. Tussen een behoorlijk aantal cruisetoeristen (er liggen 3 cruiseschepen voor de kust), die braaf achter het bordje van hun groep lopen, zien we de grotten die duizenden jaren geleden met mensenhanden zijn gemaakt. Het begint en eindigt bij Shiva, de god met de vele gedaanten, die hier ooit geweest zou moeten zijn. Met een krakkemikkig treintje tuffen we over de per terug naar de boot. Middagje vrij.

Erg lange laatste dag

2019 9 dec.

Een hele lange. We maken een rondrit door het drukke Mumbai. 

Na 11 jaar zijn we weer terug bij de Dhobi Gath. De massale waswerkplaats met wel duizend bassins. Vooral mannen wassen, drogen en strijken hier voor wie het maar wil; ook voor grootgebruikers als ziekenhuizen en hotels. Vliegensvlug worden de gewassen kleding stukken in gedraaide touwen in de zon opgehangen.

Er is zo weinig veranderd in die 11 jaar. Of toch...; nu lopen tientallen groepen toeristen van de drie cruiseschepen naar het speciaal aangelegde kijkplatform.

We hebben de afgelopen al heel veel in India gezien, maar het bezoek aan de sloppenwijk Dharavi is toch nog wel een onthutsende ervaring. Nou ja wijk, zeg maar stad, want de mede door de film Slumdog Miljonair bekend geworden wijk, telt ruim een miljoen inwoners. Zonder de mensen met onze camera in verlegenheid te brengen lopen via de kleinst mogelijke steegjes langs de "lichtpuntjes" van deze dieptrieste omgeving. Het lijkt zo mooi dat veel mensen die migreerden naar de stad hier een baan kwamen zoeken, nu soms werk hebben en een plek om te leven. De werkelijkheid is anders. Er wordt heel hard voor weinig geld gewerkt in met name de opkomende recycle bedrijven. Ongeschoolde werkers verdienen 300 Rs per dag. Nog geen € 4,00 per dag. De geschoolden die bij voorbeeld een machine kunnen bedienen vangen Rs 100 meer.

Onze gids, een jonge student afkomstig uit de wijk vertelt het verhaal met kennis en emotie als we door de met waterleidingen bedekte stegen langs de werkplekken lopen. Bijna altijd ongezond werk. Via inzamelaars, die hun in de stad gevonden produkten komen verkopen, worden bij voorbeeld plastic pallets gemaakt, gebruikte stukken zeep worden in een donkerbruine massa voor hergebruik verwerkt. Deze spullen worden niet zomaar verhandeld. Omdat ze uit deze wijk afkomstigen zijn en vaak giftige stoffen bevatten zijn ze weinig waard. Pottenbakkers stoken hun ovens in de overbevolte wijk. Spelende kinderen brengen met hun glimlach nog wat positiefs in. Binnen in donkere werkplekken worden dierenhuiden geverfd. Met de hand en met giftige verfsoorten. Hoe wordt het hier ooit beter?

Om 22.00 uur rijden naar het moderne vliegveld, vanwaar de KL878 Dreamliner rond 03.15 uur start voor de terugkeer naar Nederland. 

Epiloog

Voor de vierde keer waren we in het boeiende kleurrijke, maar ook contrastrijke India. We waren relatief veel op het platte land. De vooruitgang is daar nauwelijks merkbaar. In de grote steden zijn wat meer nieuwe wijken te vinden die er redelijk schoon bij liggen. De welvaart komt nu nog nadrukkelijker ten goede aan een kleine groep. Hindoes, moslims, Christenen, Joden Jain, Boeddhisten en verder afscheidingen van de hindoes leven, in het algemeen met respect voor elkaar, samen in dit enorme land dat blijft boeien.

Dit is de laatste aflevering van onze heerlijk reis naar India. Vragen of opmerkingen naar john.stuurman@gmail.com