Draaien maar

Draaien maar

Als we in het donker de stad Nevşehir in Cappadocië binnenrijden, vinden we snel onze tijdelijke eindbestemming, het grote vrijwel lege Turbanhotel. Van hier uit zullen we de komende dagen de streek bezoeken en een aantal, soms heel bijzondere, dingen doen.
Deze reisdag is nodig om de ruim 530 km af te leggen naar het hooggelegen Cappadocië. Al binnen een kleine twee uur hebben we het zachte klimaat van de Turkse Rivièra echt achter ons gelaten. De koude besneeuwde bergen maken veel goed. Je rijdt op grote hoogte het binnenland in. Veel ongerepte natuur waar echter iedereen bij de kachel zit
of in zijn holletje overwintert.
Halverwege de rit doen we Konya aan. Een stad met ruim een miljoen inwoners die gebukt gaat onder een dikke smog. Kolen- en houtkachels verduisteren de stad omdat de zon er geen kans meer heeft. We doen de stad aan voor een prima lunch, maar het echte doel is het Mevlana-museum. Mevlana intruceerde een bijzondere geestelijke stroming.

In de dertiende eeuw ontstond hier de Mevlevi-orde. Eén van de bekendste tariqa's. De soefiorde werd gesticht door de volgelingen van de Perzische mysticus Jalal ad-Din Rumi (1207-1273), die gedurende langere tijd in Konya leefden
De Derwisjen onder bezielingen van de grote leider Mevlana stichtten een gemeenschap die in een klooster gingen leven.
De Derwisjen zijn wereldberoemd geworden door hun wijze van bidden, de Dhikr. Ze werden getraind om lange tijd op de plaats om de as draaiend te dansen. De echte goeie Derwisjen konden een uur of zelfs langer om hun as draaien. Ze raakten daardoor in trance.
Uitgangspunt is de tijdelijkheid van het leven, de voorbereiding voor het hemelse bestaan. De dood staat dus centraal. De kleding van de Derwisjen is daar ook op gebaseerd. Ze kleden zich in wit, symbool van de dood, de zwarte jas erover staat voor de doodskist en de hogemuts wijst naar de hemel. Tijdens de dans wordt de zwarte jas uitgedaan. Het teken dat de dode de grafkist verlaat en de danser wijst naar de hemel, waar het nu eenmaal veel beter is.
Na dit vrolijke onderwerp reizen we verder de bergen in. Het hotel is warm, het eten voortreffelijk.

Vroeg uit de veren voor Adri die een zonsopgang vanuit een luchtballon gaat beleven. Boven het typisch landschap wordt het een bijzondere ervaring. Voor het eerst met een ballon en een uitzicht om vast te leggen. John laat de beurt voorbij gaan. Hij maakte eerder een, wat hij noemt, echte ballontocht in Nederland. Dat is daar opstijgen, vaak met één ballon tegelijk. De vaart gaat daarheen waar de wind je brengt. Ergens in een wei of akkerland tientallen kilometers verderop. Hier gaan er tientallen ( en dan is het niet eens hoogseizoen) ballonnen tegelijk omhoog. Ze zijn zeer wendbaar, zo wendbaar dat de mand met 20 personen precies achterop een truck landt. Toch weer zo'n ervaring die je een keer moet doen.

Deze dag staat verder geheel in het teken van het landschap. We bezoeken gebieden die door Unesco op de wereldranglijst zijn gezet. Ontstaan uit vulkanen, waarna regen, wind, vorst en hitte hun werk doen. Een recept voor markante rotsformaties.
Menen hakken er vervolgens hun woning uit, maar ook kapellen, kloosters en moskeeėn. En lunch in het cultuurmuseum en een aansluitend bezoek aan een openluchtmuseum met fresco's in de grotten ronden de prachtige dag af. Alles in een heerlijk zonnetje, waardoor het ondanks de lage temperatuur prima vertoeven is.

Morgen wandelingen, Hammam en Cappedonische feesten.

(voor foto's nog even geduld. De adapter om ze over te zetten ligt in NL)